Marzenie pracownika najemnego, człowieka wychowanego w rodzinie zastępczej rozbija się o brak pieniędzy. Nie ma niczego (i nikogo prócz ledwo poznanej Libanki z synem), bank jednak pożycza mu pieniądze z zabezpieczeniem przyszłych zarobków. Pożycza na niewielki biznes - restauracyjkę daleko od centrum Paryża. W euforii Yann bierze kredyty konsumpcyjne na remont i rozkręcenie interesu. Restauracja nie spełnia jednak wielu norm, trzeba dalszych pieniędzy.
To początek filmu. Potem jest coraz gorzej w życiu, ale filmowo coraz lepiej. Obraz Kahna porusza bardzo wiele wątków współczesnego życia we Francji (ale da się zrobić skok w Polskę), oto jeden z nich: mimo harówy dwie osoby nie są w stanie spełnić prostego marzenia - kupna rudery, której nikt nie chciał (potem ktoś ją bierze, ale za marne pieniądze). Wychodzi na to, że Nadia i Yann mogą jedynie zapierd.... na innych, wcale nie lepszych, bogatszych, ale sprytniejszych i bardziej bezwzględnych.
Jest w tym filmie jeszcze wiele ciekawych relacji międzyludzkich i obserwacji socjologicznych, a wszystko podane nienachalnie, z prawdziwą grą aktorów, a nie napuszonymi tekstami wygłaszanymi tu i ówdzie przez kino amerykańsko-polskie. Jest smutek, ale nie ma beznadziei. Warto zobaczyć, że prawdziwe, realistyczne kino nie umarło.